Week 3

Werkweek 3 begon voor ons op dinsdag omdat wij pas zondag en maandag weekend hadden genomen. De dag begon weer met wassen, aankleden, eten geven, de was ophangen en de kinderen therapie geven. In de middag hebben we ook weer geholpen met eten geven en de luiers te verschonen waarna we weer therapie konden gaan geven en in de avond ook weer eten geven en naar bed brengen. Dit was de laatste dag voor de 4 meiden die eigenlijk van begin af aan al naar de speciale school voor gehandicapten kinderen zouden gaan. Op woensdag zijn wij met z'n alle om 06.00uur vertrokken om naar Cotagala te gaan. Want wij kregen de gelegenheid om ook daar een kijkje te gaan nemen. Eenmaal klaar om te vertrekken bleek dat we niet met 9 meiden en nog 4 koffers in de bus konden. Ze hadden de oplossing om de koffers dan maar een paar dagen later te laten brengen. Hier waren de meiden van de cotagala groep niet zo blij mee omdat ze hier ook niet op gerekend hadden en dus geen belangrijke spullen in de handbagage hadden gedaan. Na wat overleg werd er bedacht om dan niet met onze groep naar Cotagala te gaan zodat de 4 meiden wel hun spullen mee konden nemen. Maar ook dit wekte wel teleurstelling op bij ons omdat we wel graag ook die locatie wilde zien. Uiteindelijk werd er geregeld dat wij met 9 in de bus mee konden en de koffers met een personenauto vervoerd zouden worden. Na 3 uurtjes rijden met een laatste stuk met geslinger door de bergen kwamen we aan op Cotagala. Het was prachtig hoe mooi de natuur is daar. De school ligt bovenop een berg gelegen wat alleen maar bereikbaar is via een smal bergweggentje. Het was leuk om de school te zien. Het was nog geen schooldag omdat het nog vakantie was en ze bezig waren met de grote schoonmaak. We kregen wel een rondleiding en hebben een aantal kinderen gezien die daar verblijven. De kinderen zijn mobieler en zelfstandiger dan hier op Prithipura. Ook hebben we hier gekeken naar waar we misschien ons sponsorgeld aan uit kunnen besteden omdat er naar klaslokalen alleen een trap loopt en er kinderen zijn die in een rolstoel zitten en niet zo goed kunnen lopen waardoor een trap voor hen de klaslokalen onbereikbaar maakt. Mogelijk kan er een soort oprijlaantje gemaakt worden zodat deze kinderen ook zelfstandig naar boven kunnen komen.

De rest van de week was even wennen om opeens nog maar met 5 meiden van de 9 te zijn. We hebben het nu wel wat drukker met de werkzaamheden maar het blijft dankbaar werk.